«Бір суреттің құпиясы» тыңдаушымның шығармашылығы …

Кристина Якорхинаның әңгімесі

Бір күні маған таңғажайын түс кірді. Мен ертегідегі бір орманда  жүрмін. Күн айналаға шуағын жайып, нұрын шашты. Ол енді ғана оянып  табиғатқа сәлем берді. Ағаштардың жапырақтары алтындай. Ауа райы жылы болды, бірақ күздің басы ауаны салқындата бастады. Құстардың әні және ағынның күңкілдеуі естіліп жатты. Мен шөпте жалаң аяқ жүрдім, аяқтың астындағы жерді жақсы сезінесін. Алыста тұрған бір ескі, бірақ өте жайлы үйді көрдім. Құбырдан түтін шығып тұр, ал терезелерде жарық жанып тұр. Мен оған қарай бет алдым, мені қызықтырғаны есіктің сыртында не бар екен?. Есікті ашқанда мен әжемді көрдім. Ол менің сүйікті бәлішімді пісіріп жатыр екен. Атам жанында отыр, ол жаңа ғана балық аулап келді. Әжем ән айтып отырды, атам оған қарап күлімдейді. Үйде сондай жылы болды… Бір кезде, «Ана! Қайырлы таң!» деген естілді, көзімді ашсам, менің құлыншағым, ұлым мені оятып жатыр екен.

Однажды мне приснился удивительный сон. Будто я нахожусь в сказочном лесу. Солнце озоряло все вокруг. Оно только что проснулось и здоровалось с природой. Листья деревьев были словно позолочены. Погода была теплой, но свежестью отдавало начало осени. Слышно пение птиц и журчание ручья. Я шла босиком по траве, так приятно ощущать капельки росы на земле. Вдали стоял старый дом, но такой уютный. Из трубы шел дым, а в окнах горел свет. Я направлялась к нему, мое любопытство брало верх, хотелось узнать, что же скрывается за дверью. Открыв дверь, я увидела бабушку. Она пекла мой любимый пирог. Рядом сидит дедушка, он только что пришел с рыбалки. Бабушка пела песню, дедушка смотрел на нее и улыбался. В доме было так тепло… Я услышала: «Мама! Доброе утро!». Да, это был сон. А в реальности меня будило мое солнышко – мой сын.